ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
