ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
بی‌تو چه کند مولا؟ یا فاطمة الزهرا
افتاده علی از پا، یا فاطمة الزهرا
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
