پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
