پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
