سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن
شریک روزهای سخت و شبهای خطر بودن