گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
