مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرف‌هایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
