یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
