چقدر این روزهای سرد سخت است
و پیدا کردن همدرد سخت است
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
