پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
سلام! ای سلام خدا بر سلامت!
درود! ای کلام الهی، کلامت!
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
