ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّ‌البنین
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند
