علامه غروی اصفهانی

محمدحسین غروی اصفهانی ۲ محرم ۱۲۹۶ ه.ق در کاظمین متولد شد. ذهن مستعد او باعث شد تا در راه تحصیل علوم دینی پله‌های ترقّی را به سرعت پشت سر بگذارد و به مقام استادی حوزۀ نجف نائل آید. بزرگانی مانند علامه امینی، سیدابوالقاسم خوئی، محمدتقی بهجت و سیدمحمدحسین طباطبایی افتخار شاگردی این فقیه عالی‌مقام را داشته‌اند. او نه تنها در علوم حوزوی بلکه درهنرهایی مانند شعر و خطاطی نیز جزو سرآمدان عصر خود بود. به سبب شغل پدرش معین‌التجار، به «کمپانی» مشهور شد، گرچه از این لقب ناخشنود بود و در اشعارش تخلص «مفتقر» را برای خود برگزید. علّامه غروی سرانجام در ۵ ذی‌الحجه ۱۳۶۱ ه.ق درگذشت و پیکر پاکش در حرم امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به خاک سپرده شد. از آثار ادبی او می‌توان به «الانوارالقدسیه»،‌ «تحفة‌الحکیم» به زبان عربی و «دیوان کمپانی» به زبان فارسی اشاره کرد.

علامه غروی اصفهانی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

چه جانماز پی اعتكاف بر دارد چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد

ای که بر روشنای چهرهٔ خود نور پیغمبر سحر داری نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

مرگ بر تازیانه‌ها تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت
و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

ای گردش چشمان تو سرچشمهٔ هستی
ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد

ای که بر روشنای چهرهٔ خود نور پیغمبر سحر داری
نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم
أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان