بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
