آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته
