او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
