دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟
آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
آگه چو شد از حالت بیماری او
دامن به کمر بست پیِ یاری او
