او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
