آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده