شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمه‌شبِ نماز تنهاست علی
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
آن جانِ جهانِ جود برمی‌گردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمی‌گردد
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
