ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
