خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
