چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
