چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
ما بهر ولای تو خریدیم بلا را
یک لحظه کشیدیم به آتش یمِ «لا» را
کوفه میدان نبرد و سرِ نی سنگر توست
علمِ نصرِ خدا تا صف محشر، سر توست
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
