کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
