آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
پر از لبخند، از آن خواب شیرین چشم وا کردی
نگاه انداختی در آینه خود را صدا کردی
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
نرگس، روایتی‌ست ز عطر بهار تو
مریم، گلی‌ست حاکی از ایل و تبار تو
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
گفت: آمد دلم به جان، گفتم
از چه؟ گفت: از غمِ زمان، گفتم
