صدای به هم خوردن بال و پر بود
گمانم که جبریل آن دور و بر بود
افق‌های باز و کران‌های تازه
زمین‌های نو، آسمان‌های تازه
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
