از دور به من گوشۀ چشمی بفکن
نزدیک به خویش ساز و کن دور ز «من»
شمیم اهل نظر را به هر کسی ندهند
صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
ای آن‌که فراتر از حضور نوری!
با این همه کی ز دیده‌ام مستوری؟!
باز روگرداندم از تو، باز رو دادی به من
با همه بی‌آبرویی آبرو دادی به من
