از آغاز محرم تا به پایان صفر باران
نشسته بر نگاه اشک‌ریز ما عزاداران
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازه‌ست
دو بال مشرقی‌اش با اُفق هم‌اندازه‌ست
ای خوانده سرود عشق را با لب ما
وی روح دمیده در تن مکتب ما
خورشید به قدر غم تو سوزان نیست
این قصّۀ جان‌گداز را پایان نیست
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
این‌گونه زخم‌خورده و بی‌سر بیاورم
