رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید

ایوب پرندآور

دوبیتی‌‏های نیلی رباعی‏‌های کبود

رباعی

مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حُسن

رباعی

در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حُسن

رباعی

ای آن که به لب نشانده لبخندی را
بشنو ز امام مهربان، پندی را

حسین ابراهیمی

حدیث حُسن

رباعی

خورشید هدایت و حیات است امام
سرچشمۀ فیض و برکات است امام

حسین ابراهیمی

حدیث حُسن

رباعی

حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است

محمدجواد غفورزاده

پنجره فولاد

رباعی

بر سفرۀ این و آن، سخن ساز مکن
جز درگه حق نیازت ابراز نکن

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

خواهی که تو را عشق به منزل ببرد
کشتیِ تو را خدا به ساحل ببرد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

آقا! پدرم! برادرم! مولایم!
هر روز به شوق دیدنت می‌آیم

حسین ابراهیمی

حدیث حُسن

رباعی

چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است

محمدجواد غفورزاده

پنجره فولاد

رباعی

محبوب رضاست هرکه دل‌ريشتر است
از کعبه صفای اين حرم بيشتر است

سیدرضا مؤید

رباعی

با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم

میلاد عرفان‌پور

ناخوانده

رباعی