رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه

سیدمحمد خسرونژاد

همواره حسین

رباعی

پیراهنت از بهار عطرآگین‌تر
داغت ز تمام داغ‌ها سنگین‌تر

سعید بیابانکی

همواره حسین

رباعی

آن سو، همه برق نیزه و جوشن بود
این سو، دلی از فروغ حق روشن بود

محمدجواد محبت

کاروان شعر عاشورا

رباعی

پیکار علیه ظالمان پیشهٔ‌ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست

محمدرضا سهرابی‌نژاد

مرثیۀ سرخ گلو

رباعی

آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند

سیدرضا مؤید

همواره حسین

رباعی

تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم

یوسف رحیمی

شهادت‌نامه

رباعی

هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست

عباس براتی‌پور

ارغوانی‌ها

رباعی

افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من

صابره‌سادات موسوی

فرشتگان تغزل

رباعی

با جان و دل آورده اگر آورده‌ست
خورشید دو تا قرص قمر آورده‌ست

سیدحمیدرضا برقعی

همواره حسین

رباعی

ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت

نسترن قدرتی

مرثیه با شکوه

رباعی

می‌خواست که او برهنه‌پا برگردد
شرمنده، شکسته، بی‌صدا برگردد

محمد فخارزاده

مرثیۀ سرخ گلو

رباعی

می‌آمد و سربه‌زیر و شرمندهٔ تو
با گریه‌اش آمیخت شکرخندهٔ تو

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

رباعی