رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

خورشید به خون نشسته‌ام، آه! رسید
آهِ منِ دلشکسته تا ماه رسید

سیدمحمد بابامیری

رباعی

تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت

سیدعلی‌اصغر صائم‌کاشانی

کاروان شعر عاشورا

رباعی

با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند

میلاد عرفان‌پور

بی‌خبری‌ها

رباعی

آن کشته که دین زنده به نامش باشد
پاینده نماز از قیامش باشد

سیدرضا مؤید

همواره حسین

رباعی

معشوق علی‌اکبری می‌طلبد
گاهی بدن و گاه سری می‌طلبد

پروانه بهزادی‌آزاد

همواره حسین

رباعی

یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید

عباس احمدی

جمله‌های معترضه

رباعی

تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود

احد ده‌بزرگی

رباعی

چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست

میثم مؤمنی‌نژاد

میثم تمار سردارِ سرِ دار

رباعی

شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت

احد ده‌بزرگی

رباعی

هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند

خدابخش صفادل

حدیث حُسن

رباعی

هر خسته دلی،‌ که نفس سرکَش دارد
پیداست، که خاطری مشوّش دارد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست

حسین شنوائی

حدیث حُسن

رباعی