علی سلیمانی

امیرعلی سلیمانی۱۴ آذر ۱۳۷۰ در صحنۀ کرمانشاه متولد شد. او از سوم راهنمایی به سرودن روی آورد و با استعدادی که داشت توانست در جشنوارۀ خوارزمی در بخش شعر برگزیده شود. سلیمانی دانشجوی دکترای رشته زبان‌شناسی و دارای مدرک کارشناسی دو رشتۀ حسابرسی و ارتباطات اسلامی است. وی به نویسندگی، ویراستاری، تصحیح نسخ می‌پردازد و مدیریت انتشارات نزدیکتر را بر عهده دارد. از آثار او می‌توان به «السلام علیک یا باران»، «برگ‌ریز» و «دورتر» اشاره کرد.

علی سلیمانی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

به دریا رسیدم پس از جستجوها به دریای پهناور آرزوها

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت

در باغ دعا اگر بهار است از اوست هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟ قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟ رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

نگاه می‌کنم از آینه خیابان را و ناگزیری باران و راهبندان را

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت

در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

نگاه می‌کنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را