ایرانم! ای از خونِ یاران، لاله‌زاران!
ای لاله‌زارِ بی خزان از خونِ یاران!...
پیشِ بهارِ تو، بهشت از جلوه افتاد
ای باغ‌ها پیشِ کویرت شرمساران
ای رودهایت ره‌شناسانِ رسیدن
وز شوقِ پیوستن به دریا، بی‌قراران
ایرانِ من! لختی بمان تا باز پیچد
در گوشت آوازِ بلندِ سربه‌داران
لختی بمان تا آن سوارانِ سرآمد
همراهی‌ات را سر برآرند از غباران...
از این شکستن‌ها مکن پروا که آخر
پیروزی ای ایران! به‌رغمِ نابکاران
نامِ تو را بر صخره‌ای بی‌مرگ کَندَند
ایرانِ من! ای یادگارِ یادگاران!