زهی بهار که از راه می‌رسد، این‌بار
که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار

هزار چشمه خطابش کنند در اوراد
هزار شاخه سلامش دهند در اذکار

زمین ز حلّۀ سبز محمّدی، مفروش
هوا ز عطر خوش نام مصطفی، سرشار

حدیث سرمدی‌‌اش، شمع خلوت اوتاد
صفای احمدی‌اش، شرح سینۀ ابرار

ز باغ حُسنش، تلمیح کوچکی‌ست، بهشت
ز حُسن باغش، تشبیه ساده‌ای‌ست، بهار

دلیل خلق جهان است، یا اُولِی‌الألباب!
ز چشم غیر نهان است، يَا اُولِی‌الأبصار!

پیمبری که وجودش مگر بشارت نیست
که هم بشارت از او رحمت است و هم انذار

به جز جمال محمّد که جلوه‌اش ازلی‌ست
کسی نچیده ز باغ جهان گل بی‌خار

خوشا سرودن نامش که هر زمان تازه‌ست
چو نغمه‌ای که شود دلنشین‌تر از تکرار..

شفیع و شافی اُمّت، رسول خاتم حق
به جان او صلوات خدا، هزاران بار

دلا ز نعت خصالش دمی مبند زبان
هم از درود و سلامش دمی فرو مگذار

کسی که بر سر خلق است، سرور و مولا
کسی که در دو جهان است، سید و سالار

دلا اگر به هوای بهشت می‌نالی
دل از جهان بکَن و بر جهان او بسپار

درود هر دو جهان بر رسول و آل - بگو!
به دشمنان نبی لعنت خدا - بشمار!