بار بر بسته‌ای ای دل، به سلامت سفرت
می‌بری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
راه می‌افتی و باقی‌ست به خاک عرفات
حرف‌هایی که روان بود از آن چشم ترت
به کجا می‌برد این راه بلاخیز تو را!
کودکان‌اند و زنان‌اند چرا همسفرت؟
می‌شوی دربه‌در کوه و بیابان و... جهان،
می‌شود از سر دلباختگی دربه‌درت
خبر قاصد تو می‌رسد از طوفان‌ها
این خبر چیست؟ که داغی‌ست گران بر جگرت
می‌رسی کم‌کم و پیداست به پهنای افق
خیمۀ در دل صحرای بلا شعله‌ورت
میهمان هستی و با نیزه و شمشیر چرا
میزبان تو گرفته‌ست چنین دور و برت؟
روزها می‌گذرد می‌رسد از راه آخر
آن غروبی که سر نیزه روان است سرت