آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
ماه عشق است ماه عشّاق است
ماه دل‌های مست و مشتاق است
