توفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش می‌زند!
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت‌منزلی که سفرها در او گم است
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
ای دل به مهر داده به حق! دل، سرای تو
وی جان به عدل کرده فدا! جان، فدای تو
چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت
مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت
ماه عشق است ماه عشّاق است
ماه دل‌های مست و مشتاق است
