آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّ‌البنین
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
