سامرا از غم تو جامه‌دران است هنوز
چشم «نرگس» به جمالت نگران است هنوز
الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل‌آفرینان دیوانه‌ات
دیدم گل تازه چند دسته
بر گنبدی از گیاه رُسته
این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
