گنجشکان باغ را اجابت کردند
از باغ پس از خزان عیادت کردند
ای صبح که خورشید به شام تو گریست
آفاق به پاس احترام تو گریست
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
از باغ، گل و گلاب را می‌بردند
گل‌های نخورده آب را می‌بردند
گفت آن که دل تیر ندارد برود
یا طاقت شمشیر ندارد برود
ما عشق تو را به سینه اندوختهایم
در آتش عشق، بال و پر سوخته‌ایم
