از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
در راه خدا تن به خطر باید داد
در مقدم انقلاب سر باید داد
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
