ای خوشهای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
این اشک رهایت از دل خاک کند
بالت بدهد راهی افلاک کند
هر قدم یک پنجره از شوق واکردی به سویم
میتوانم از همین جا عطر صحنت را ببویم
هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد
نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد
