شب به شب ماه به یاد لب عطشان حسین
میکشد آه به یاد لب عطشان حسین
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست