تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
