آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزهها کنم
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود