بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
