گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
حق میشود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود