فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
در روزگاران غریبی، آشنا بودى
تنها تو با قرآن ناطق همصدا بودی