نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
