همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
به نام آنکه مستغنیست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر